Kıyâm’ et

İsrâfil sura üflemeden hemen önce
Havalanan kuşların kanadı
açık mı kapalı mı kalacak
Deli deli akan ırmak akıllanacak mı
Kıyâmetten hemen önce
Yüz yirmi dört bin âlem
Soyut somut
Un ufak olmadan
Yıldızlar kırpılmadan
Ayla güneş kararmadan
Atılmadan dağlar
Halaç pamuğu gibi
Göğün direği d’evrilmeden
Çeklimeden toprağın canı

Ansızın inmeden melekler
Telaşlı korkak ürkek
Esrik halce koşusurken insanlar
Kimleri taşıyacak nur kanatlarında
Alın yazısı gayretince
Bembeyaz amelle parlayanlar

Şimdi arz gebedir
Kimbilir neler doğuracak
Kuşluk mu kırkikindi vakti mi
Mahfuz da saklı

Çiplak etli
İnsan sıfatlı
Kavim şecere zürriyet
Fasl ı ameldir artık
Mülkiyetin ne hükmü var
Torpil yok zinhar
Amel defteri aşikar

Besmeleyle yola çıkanlar
şerbetle karşılanır
Yüzleri aydınlık bakar
Elele tutuşmuş
Yerküre batarsa batsın
Bir kere öldüm
Yerine bin kere dirildim
Sura uflerse üflesin
İsrâfil

Anne biz artık gitmeliyiz
Arafta kalmamalıyız
Sed çekilmeden
Azrâil aldı değil mi canımızı
Mezara girdik mi
Bu mahşeri kalabalık
Bu korku
Bu ürperiş
Kalp atışı
Nicedir kulaklarımda
İsmim arşı âlâda
Hüseyin oğlu yunus
Anne tut bırakma
Ellerimi benim
Babama götür
Kuzum desin
Rabbim ömrümü
Öyle bitir.
:
Yunus Beypınar