gece...!
bütün tenhalığıyla yorar tenimi
ben sevda kitabelerine adını yazdıkça


şimdi
sesimin değdiği dağlarında
depremler olsa da kimin umurunda
ve bir kardelen baş kaldırıyor işte
tipine ayazına aldırmadan inatla



çığlık çığlığa ve çıplak ayakla koşuyorum
tek tek sokaklarından geçiyorum usulca
her köşe başında bir başka acı
her cadde ayak izlerini saklıyor bağrında



oysa ki...
ne çok düşler kurmuştum yarınlar adına
bir bir küf kokulu odalarımda soldular
ve duvarlarımdan düşerken gölgelerin
tarifsiz acılar bıraktın gidişinin ardından


ve biliyor musun?
hiç s/aymadım s/ayamadım hatta
sensiz kaç gece düşerken dar ağacına
ve yüzlerce kelebek ışığa koşarken umutla
ben dokunamadım teninde ki huzura



oysa ki...
özlemenin ölmekten bir farkı yoktu
farkında değilsin ama
sen giderken
çocuk gülüşlerimide götürdün ardından



ay/su