Bahara bırakılan atlar gibi
Dağıldık
Rahvan
Uysal
Aykırı

Her birimiz başka gecelerde
Uyuduk belki durmadan
Zamansız,
Yapayalnız kalmışız bir ormanda
Doğan güneşlerin farkına varmadan

Yelemizde özlemler asılı
Ellerimiz kenetsiz başkalarıyla
Edepsiz bir zamanın hücrelerinde
Kayıplardayız

Sevgilerimizi paylaştık
Bölüştük hüzünleri, hafifledi yükümüz
Gördüğümüz bir rüya mıydı geçmiş
Diyen fikirlerle kırışıyor yüzümüz

Belki aynı şehirdeydik
Bir otobüsün aykırı yanlarında
Birer yolcuyduk belki
Kalabalıkta çarpıştık, aynı kuyruğa girdik
Salaş bir meyhanenin ayrı, kuytu birer köşesinde
Kadehler kaldırdık aynı anda “şerefimize”
Ya da aynı kahvehanenin
Ayrı köşelerinde birer tiryakiydik belki de

Geçmişizdir aynı yolları
Ezerek çimenleri hatta aynı yerinden
Bizi ezerken zaman
Bir yerlerde kırıldık
Durmadan
Aykırı
Uysal
Rahvan
Dağıldık…