Yalnız ve tek başına

Kalabalıklar içinde yalnız biri...
Yüreği küllenmiş sevdaların yangınıyla kavrulmuş...
Gözleri uykusuz akşamların nöbetinde...
Dilinde yıllanmış bir şarkının buruk nameleri...
Hayal olmayan düş gibi umut etmekte...
Bir uzatsa elini gökyüzüne...
Toplayacak bütün yıldızları...
Geçmişinden bugününe ne varsa ömründe,
Yıldız yıldız taçlandıracak her birini...
Avazı çıktığınca haykıracak yalnızlığını...
O anlattıkça...
Gözlerinden süzülen her damla yaş yalnızlığının tanığı,
Yüreğinin her çarpışı, tek başınalığının yoldaşı olacak...
Dalgalı uzun gece saçları,
Buz kesen gecenin sabahına yol alırken,
Ufka dikili kömür karası gözleri de
Kol kola girmiş yeni yalnızlıkları haber verecekti...
*
Bir tek gecenin gökyüzü kandilleri anlayabiliyordu
Onun yalnızlığını...
Çünkü bir o yalnızdı iliklerine kadar,
Bir de gökyüzünün ışık saçan gece nöbetçileri...
Yalnızdı en harbisinden...
Yalnızlığıyla tek başınaydı...
Üstelik sevmeye de başlamıştı yalnızlığını...
İnsanları tanıdıkça, dört elle sarılıyordu yalnızlığına...