Karanlığa yürüyor bilmez yolları,
Tuğrul’um aklını, yitirmiş bugün,
Mevlaya yalvarır,inmez elleri,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Fındık bahçelerinde, kaldı sırları,
Bir matem havası aldı kırları,
Yalnızlık korkusu sardı yılları,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Matarayı daldırıp çekti oluğa,
Ormanı dikleyip,soluk soluğa,
Bir dağa tırmanıp çıktı doruğa,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Daha gidemeyince yolu boyunca,
Pınarlarından taştı,gözü dolunca,
Ağlamaktan,beti benzi solunca,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Dağları dolaştı sekerek,
Ormanları dolaştı, için çekerek,
Bir cıgara tüttürdü kederlenerek,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Oturduğu yerde saatler aktı,
Gözleri hep aynı noktaya baktı,
Sadece bittikçe cıgara yaktı,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Köylüler yanına varmaya korktu,
Silahın sesini duyanlar ürktü,
Bütün bedeniyle toprağa sarktı,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Toprağı sarınca cansız bedeni,
Çok oldu başında dua edeni,
Anlaşılmadı gidiş nedeni,
Yaşamı anlamını yitirmiş bugün…

Bağlar bahçeler yine sessiz,
Yiğit oğlan kaldı artık nefessiz,
Düşünceleriyle gitti, nedensiz,
Hala felsefesi bilinmez bugün… T.Ç