Dibi görünmüyor, mevzubahis kuyunun sensizken!
Öyle bir boşluk yavrum...
Kolum, kanadım kırık benim
Yaşımı dindiremiyor, hislerimi dizginleyemiyor,
Ve hesabını soramıyorum.
Sol yanımdaki damarlar,
pompalamıyor çok zaman kanımı...
İçimde çağlayan bir şelale yokluğun,
İnandığım her şeyi yok sayar gibi
Yollarıma taş koyar gibi
Uçuruma atlamadan sürüklenir gibi yokluğunun adı.
Bu adımlar, kan revan inan!
Sonra minik ellerin geliyor aklıma,
Yanağımı okşayışını anımsıyorum zamanın bir yerinde,
Öpüşünün sıcaklığı hangi dereceyse o kadar yanıyor bağrım koruyla,
Özlüyorum aynı şehrin tükenmeyen an’ı
Acımı büyütüyorum körpe gözlerinle,
Çarem sen, deva hiç,
Yoksun işte...
Kopardığım düğümlerin çığlığı sensin.
En azılı sürgünüyüm hayatın,
Dinmiyor kanayan yanlarım!
Perişanım...
Soluğum yaşama tutunmaya çalışan aciz,
Haczini kaldırsın varsa inandıklarım;
Yolculuk sanadır, ey gözyaşım...