Gönlü mevsimleri yaşamaz yaşadığı dört mevsim sonbahar
Terk ettiği sevdiği ağlar gözlerinde yaş nedir bilmez bahar
Doğsa da güneş üstüne hep üşür yağar sanki üstüne dört mevsim kar
Aşk ile sarmıştı sevdiğini cihanı onunla doldurmuştu her an

Sisler içinde bakıyor yarına haykırsa da sevdiğinin ismini boş
Durmaz yerinde sığmaz cihana hasret ile yanar hali hal değil hiç hoş
Bir ses duysa sevgili geldi sanır gönlü der durma haydi uçarak koş
Aşk ile sarmıştı sevdiğini cihanı onunla doldurmuştu her an

Matemi yaşar matem açar ondan yıkılır matem yanında
Her an sonbaharı yaşar dökülür yaprak gibi aşk gezmez artık kanında
Kime baksa gözleri sevgilisi ile yaş ile dolar kimse çare bulamaz o anda
Aşk ile sarmıştı sevdiğini cihanı onunla doldurmuştu her an

Gün doğar her gün yeniden yeni umutlara o hiç uyanmaz
Gözleri yollarda fıldır fıldır döner haber bekler sevgilide hiçbir söze kanmaz
Her sözü her kelimesi ateşten kor yakan sevgilim kelimesi sözü hiç usanmaz
Aşk ile sarmıştı sevdiğini cihanı onunla doldurmuştu her an

Kul Mehmet’im söyleyecek söz yok terk edilen aşığa anlamaz sözlere karnı tok
Terk edilen aşığa nazlı sevgilisinden başka derdine çare yok
Her anını yaşar onsuz hasret ile çoğu anlarında olur şok
Aşk ile sarmıştı sevdiğini cihanı onunla doldurmuştu her an


Mehmet Aluç-Kul Mehmet-