İlk göz ağrısını doğaya vurduğum,
Kanımın del’lendiği zamanlardı;
Gemen Tepesi’nde kambur ardıcın
Dibindeki çalılıkta yaşardı,
Sakallı, bozaç, çayır kuşu...


Mazıların en irisine konar,
Yüreğime bakardı,
Manar efsanelerinden dizeler şakır,
Antik Miryo kadınlarının kem talihine
Sagular yakardı;
Hele bir kızmaya görsün
Füze gibi gök dikine fırlardı,
Sakallı, bozaç, çayır kuşu...


Sultandağları’na bulutlar ağsa,
Gözleri yağmura durur,
Kanatları sitem vurur,
Çektiği âhlar içime otururdu...
Kendince verirken dosta teselli,
Eşini bir tufan yutmuştu belli;
İşte böylesine varlık eksenli,
O beni okurdu,
Ben Onu...
Sakallı, bozaç, çayır kuşu...


Bir defasında sipsi çalmıştım,
Gelişi güzel, acemi harcı;
Gülmekten gagası düşecek sandım !..?
Çok bilmiş ötügen,
Pır pır dalgacı !...
Fareli köyün kavalcısı değildim elbet;
Elim soğudu da işin doğrusu,
O gün bu gündür üflemem bir nesneye.
Alacağın olsundu,
Fırsat düşkünü,
Sakallı, bozaç, çayır kuşu !..


Kimden öğrenmişti bunca öyküyü ?..!
Minnacık beyninde on bin yıl ömür;
Göller yöresinin şaşmaz belleği;
Tarihçi olduğu kadar feylesof,
"Yâr fânî, sevdâ bâki" derken görmeliydiniz;
Aşkta bilge yorumcu,
Sakallı, bozaç, çayır kuşu...


En son görüşmemizde
Tüy telek, kan revan avuçlarıma inmişti;
Dili tutulmuş öylece bakıyordu;
Sanki bir suçlu gibi ellerime sinmişti;
Anladım çay özünde karadut yemiş,
Gülüm Erenleri’nden selamlar getirmişti;
Ören yerlerinde dolaştık gün boyu,
Ön-Türk izlerine takıldık iki dost;
Ayçalar devşirdik taşlardan çiçek niyetine.
Ayrılırken yüzüme kanatlarını germiş,
Özgün sayramasıyla son nefesini vermişti
Sakallı, bozaç, çayır kuşu...


İsm-i haktı, "Turg’ay"dı,
Öyle çağırmamı beklerdi hep,
Tarla kuşu denmesinden hoşlanmazdı,
Toy-gardan da !...
Artık Gemen Tepesi’nde
Ne kambur ardıç var,
Ne de dost avaz damar ...
Yalnız bu öykü kaldı
Can dilinden yâdigar.


Dert ortağım,
Pır pır alaycım,
Özden ötügenim !..
Aklımdan çıkmıyor bir türlü inan,
Hâl hatır soruşun,
Yağmur duruşun,
Son kalp vuruşun !..
On bin yılım,
Aksakalım,
Bozaç, çayır kuşum !