Şimdi şehrime düşen karanlığın ardındaki hayrıda görüyorum. Yağmur, temizliyor her yeri; herşeyi. Adım adım. Sokak sokak. Şimdi şehrime düşen karanlığın ardındaki hayrıda görüyorum. Bulutları aralaniyir yağmurun güneş gösteriyor kendisini belli belirsiz.Çocuklar once ben gordum yarisina tutusuyorlar. Bir çoğu umursamiyor insanlarimin.Simdi şehrime düsen karanligin ardindaki hayrida görüyorum. Ve karanlik, sadece kaybetmişliğin eseri olmadigini vuruyor yüzüme. Utana sıkıla kaldırıyorum kafamı. Penceremdeki buğuyu siliyorum. Yağmurun bir sokak danscısı gibi özgürce kutlayisini izliyorum zaferini. Umut doluyor içime. Karanlığımın ortasına yeni doğmuş anadan üryan bir çocuk gibi düşüyor hayat. Kaybettiklerime kaldırıyorum bende kadehimi. Bir yudumda unutuyorum sonra hepsini. Yanlızlığım fısıldıyor köşeden ’Şehrin. O kocaman şehir senden daha aciz’ beton yığınlarının arasında yankılanıyor bu ses. Ve bi cocuk ağlıyor kırılan oyuncağına, köşe başındaki evde oturan yaşli adam son nefesini verdiği sıralarda. Ve ben penceramden izliyorum şehrimi.
Şehrimin acizliğini...