Gerçeklere sığınamıyor insan.
Ağır geliyor yanında getirdikleri.
Vedalara sığınamıyor insan.
Vedalar gerçekleri getiriyor yanında,
Ağır geliyor göz kapaklarına.

En iyisi umursamamak.
Kaybolmak diye düşünüyor insan.
Ama hiçliğin çözüm olmadığını, anımsatıyor saçlarına düşen aklar.
Kaçıyor insan,
Korkuyor insan.
Sevdiğinin kollarında bulamadığı huzuru,
Değer vermediği birisinin kollarında arıyor.
Kaçıyor,
Üzülüyor,
Üzüyor.
Açamadığı göz kapaklarından,
Yaşlar süzülüyor.
Ve her damla süzülürken yanaklarında,
Bir parça sürme siyahı sürüklüyor peşinden.

Aynalara bakamıyor atık öyle anadan üryan.
Takıyor, takıştırıyor ve mutlu bir yüz çiziyor kendine.
Şimdi, dimdik durabilir.
Ama korkuyor.
Önce duraksıyor.
Bir cesaret.
Dikiliyor aynanın karşısına.
Orada dimdik duran birisi.
Sırıtıyor ona.
Ruhsuz ve duygusuz...