SEVDA ATEŞİ

Ne anayı yardan ayırmak mümkündür,
Ne de yârden anayı.
Ruha can üfleyince yaradan,
Emir verir ve der ki;
Doğuncaya kadar ana rahmiydi sana ev.
Ey insan, doğdun ve şimdi anayı sev..

Anayı sevmeyi bilir gönül, fıtrat olarak.
Daha sonra da yâr sever,
Kendine bir yâr bularak.
Tene bürünür ruh,
İntizamların en intizamıyla.
Can bir başka anlam bulur sevdayla.
Sever sevilir, mutlu olur sevdayla.

Elbette her gönül anneyi sever önce.
Anne sevgisi gönle girince,
Yâr sevdasını da öğrenir gönül.
Yâr sevdasıyla her an bilenir gönül.

Manası yoktur hayatın yoksa sevda,
Keşke her an gönle aksa sevda.
Cehennem ateşini imrendirip,
Alev alev yaksa sevda…
Seven gönül öldüm sanır,
Bir an bile gönülden çıksa sevda.

Sevda ateşidir hakiki ateş ki ondan ala ateş yok.
Gönle doğan güneştir yâr ki ondan ala güneş yok.
Bazen suları ıslatır sevda ile insan,
Bazen de ateşi yakar.
Sevda ile sular,
Aşağı değil, yukarı akar.


Mustafa EROL
15.OCAK.2016
Manavgat / Antalya