unutmak isterken gözlerimi bakışlarında açtığımı
üzerime üzerime geliyor kış bulutları
ellerimi uzatıp sonuna değin
önünü açmak istiyorum güneşin
istemiyorum silâhlarla vurulmuş aydınlığı
kimse denemiyor kendini topuğundan vurmayı
hep ölmemesi gerekenler ölüyor
hep kalıyor bahar tomurcuklanamadan
gelecek bahara



gelecek bahar getiriyor kışı ağzında
yoksul evlerin bacasında gagasını takırdatıyor leylekler
o evler bombalanıyor hep açamadan pencerelerini
karnı tok, özgür yürüyecekleri sokağa
kendilerinin olan tarlaya.
hiç dokunmuyor beyler ağalara
zafer işareti yaptırıyorlar
anne kucağından ç’alınmış çocuklara
o yoksul, o yaralı, o çaresiz
keşke nereye attıklarını bilseler taşları
geri dönse ve inse kirli suratına
adı barış sözcüğünde geçmeyen
toprak ağalarının


kimse tepsiyle getirip
sunmaz güneşi..



13. 01. 2016 / Nazik Gülünay