Yılarca özledim çok uzak diyarlardan seni
Bak, tükendi artık özümde sözümde tükendi.
Serildim yerlere sonbahardaki yaprak gibi;
Beni de yerden süpüren bulunur mu bilmem?

Yaşıyorum, ama sanki ruhsuz bir beden gibi…
Gülmeye tövbe dedim, bir daha gülemem gayri.
Kara toprağa girmeye hazırım bende şimdi
Beni de toprağıma koyan bulunur mu bilmem?

Her türlü yükümü almışım sessizce bu dünyadan,
Gidiyorum, kimseye veda edip, uğramadan.
Bedenimden canım çıkıp ta, tenim soğumadan,
Beni de sılama götüren bulunur mu bilmem?

Ömrümü tükettim boş hayaller, özlemler ile
Bin bir türlü oflar, ahlar, vahlar, eyvahlar ile
Neler ile doldurdum ben yükümü, neler ile?
Beni de şu dünyada anan bulunur mu bilmem?

Hiç kimse acısız sevgi, dikensiz gül ummasın!
Yalan dünyada garipler yapayalnız kalmasın!
Söyle be Yükselim, söyle, anlayanlar anlasın!
Beni de anlayan bir kul bulunur mu ki bilmem?



08.01.2016
Mustafa YÜKSEL