Karanlık bir gecedeyim yine
İğnesi kör olası, kırılası gramofondan
Yıllardır, bıkmadan, usanmadan
Tekrar tekrar çalan
Bozuk bir plak gibi
Karanlık bir gecede işte
Kör kuyuların dibinde yalnızım yine

Ne gökyüzünde yıldızların
Ne de yeryüzünde bir yüreğin
Aydınlatamadığı karanlık yolumun
Tam orta yerinde
İki dizimin üzerinde
İhanetin, dönekliğin, şerefsizliğin
Kollarında korkularımla baş başa
Oltanın ucunda can derdinde balık gibi
Çırpınmaktayım yine

Ağrıyan başını koyacak diz bulamayınca
Vuracak taş arıyormuş insan hayatta
Ne menem şeymiş bu yalnızlık be
Çay kaşığıyla konuşturuyormuş insanı
Aynı sen gibiyim dedim geçenlerde
Karıştırırken çayımı kaşığa
Sen çayın içinde
Ben hayatın içinde
Kıvranıp duruyoruz işte
Bir türlü tadını alamıyoruz yine

Şimdi bir şarkının sözleri gezinmekte odamda
’’Saçlarına yıldız düşmüş koparma anne’’
Keşke, keşke diyorum
Senin de saçlarına yıldızlar düşseydi
Işıklar verseydi yollarıma
Kalmazdım böyle dipsiz kuyularda
Kervanlar geçerdi o zaman şehrimden
Panayırlar kurulur gülerdik
Renk renk çiçekler açardı bahçemizde yine

Bak aşkı beceremiyorum
Beceremiyorum bu halimle
Hem anne, hem de yar olmak
Ağır geldi zayıf bedenlerine
Körpe omuzlarına, serçe yüreklerine
Aslında, Aşk bana ağır geldi, bende aşka
Yapamadık işte
Yenik düştüm yaprak döken tarafıma
Ve gittiler birer birer yine

Sen olsaydın başarırdım belki de
Kim bilir, bir çocuk tutardı
Sıkı sıkı serçe parmağımdan benim de
Parkta eğlenirdik birlikte
Hayat gibi tahterevallide
Bir aşağı, bir yukarı oynardık işte
Çocukluk günlerimin anısıyla
Bankta oturur bizi seyrederdin yine

Biliyor musun anne
Çok canım acısa da
Bahçemde hiç ısırgan otu yetiştirmedim
Yakmadım bana uzanan eli
Yıkmadım toz pembe hayalleri
Soldurmadım gülen yüzleri
Mutluyum, inan ki çok mutluyum
Bakma suskunluğuma
Adamım ben sustuğum kadar
Şimdi çıkıp sokağa haykırmak istiyorum
Buradayım işte ulan, burada
Hiç olmadığım kadar

İzmir - 2015