seni sesini kokunu gülüşlerinden damlayan baharların
yüreğimde çiylenen titreyişini özledim…

ebemkuşağına fısıldardı yalıçapkını ötüşler
sırtında kavrulan kum taneciklerinden denizleri içerdim
değgilerinde sevişmelerin delindikçe
yıldızlarla yamardık koynumuza akan o boşluğu
henüz tüylenmiş cıvıltılarını saklardık kanatlarımızın birbirimizden
ayaklarımızın altında sere serpe o koy
deniz kabuklarına dolan anemonların sarhoşluğuyla Ege’ye salgılanırdık
yanardı alacasında Cunda o vakitler
bakışlarından damlardı süzgün yağmurlar toprak kokardın
iyotlu tadına karışırdı akşamlar
biz seninle
sırılsıklam temmuz sabahlarına sağılırdık
içselliğinden nida bir kız çıkardı
deniz kızı
dalardı sırılsıklam derinliklerine ki ah gönlün

göğüslerinde kıpırtısı göğün
saçlarında tiril tiril nağmeleri rüzgarın
en çok mavi kokardın
nefesimden kalkardı kar beyazı esintiler
kuşlar seğirirdi kirpiklerinden
oylumlarında birikintisi lavanta neminin
dokunuşlarının alt notları esnerdi epifitlenişlerine
bir sevinç sarardı ki senliğimi
yine bana uyanır
yüzüme döner harelendikçe çığlık çığlığa
yanıklarımda damlacıklanan silkenişlerine sinerdin

ucu yırtık düşler sızardı fısıltılarından yakamozların
dudaklarımda kesik kesik nehirleri gelinciklerin gurubu kadar
uçlarından fışkırıncaya değin sancırdın
ah !Sanırdım ki dünya duracak
o buğusu gözlerinin ruhumdan kopuşu köpüklendikçe ruhunun
aşkın kozasına düştüğümüz seslere dinerdik çırpınarak
avuçlarımda kavrulurdu tüm ada
kıyıyı alırdı kollarıma uzanışlarından gün seli
kamaşırdı

yalnız nefesin kalırdı
yırtıldıkça göğsümde öylesi güneş ıslanırdı

ah !Sevdiğim
entarisinde çırılçıplak kaldığım
kavuştukça kaybettiğim
çıkıp gelsen ya tüm bunların içinden
gelişin olsam
ışığım olsan
şafağında maviye çözülse tan

’’Eliz Edebiyat sayı 153’’