nasıl geç kalmışım
gitgide ikindi esmerliğinde koyulaşan gölge
tutmayın beni geç kalmayayım derken
bütün yıldızlarım un ufak olmuş
kaynaklar, yıllarca gittiğim yol, çöl
bırakın beni
bırakın beni küflü umutsuzluklar



zil zurna sarhoşlar
damarlarında alkol insansızlığı taşıyan
gücü sıkılı yumruk
duvarları yerle bir eden sessizliğim
gün güne büyüyen umutsuzluğum
güneşten gölgeye, gölgeden güneşe kaçtığım
ey yok olan zaman
imdat umuyorum zerreciklerinizden


nasıl düş ortasında elim Tanrı’ya açık
eski beni idam etmeliyim ama olmuyor
ölmüyor eski sevgilim
nasıl da sıcaklığı ucunda parmaklarımın
bütün görüntümü sarıyor
bir gülüşü için yaşamak
tutmayın beni, tutmayın beni
eski beni savurmak istiyorum
bu son harman



işte akşam otobüsleri geçiyor
lâmbalara polislere aldırmadan
yeni bana geçmek istiyorum
sarı yeşil kırmızı yansın
kendi ışığımı yakacağım
sönen yıldızlarımın acısı adına
sonsuz kadar kocaman
sevgi çiçekli güneşten
yeni yıldızlar yapacağım



31. 05. 1986 / Nazik Gülünay