İstanbul bugün yorgun uyandı...

Gökyüzü hala karanlık,bulutlar nefes aldırmıyor güneşe,trafiğin sesi,sokakta top koşturan çocukların sesine karışıyor,gürültülü ama bir o kadar sakin uyanıyor sabah’a, bu koca şehir...
Bitkin görünüyor kız kulesi,artk hiçbir aşık onun karşısına geçip sevdiğine şair kesilmiyor,adam akıllı öğrenemedk ki sevmeyi...
Tüketmeyi sevdik,önce kendimizi sonra istanbul’u.. ve istanbul boğazı,boğazına kadar dolmuş,martılar denizin üzerinde tur atmıyorlar artık,simit beklemiyor hiçbiri.. kimse selam vermiyor geçerken bir başkasına,kaldırıp kafasını hatrını sormuyor bile...
Eskiden böyle miydi? hayır değilmiş... Eskiden... uzun hikaye işte,eskiden daha güzelmiş...
Herkesin tek bir yüzü varmış,herkes her sabaha umutla uyanırmış,yetinmeyi bilirmiş insanlar,insanlığın gereğini yaparmış,eskiden vefalıymş insanlar,birtek kendine yanmazmış... Birgün ağlasın istiyorum bu koca şehir...
Zira kimse onun kadar dolmuş olamaz...