-Mutluluk Ben’im-
...
Asma yaprakları değerdi goca anamın penceresine, ve o renk cümbüşünün
içinde hasat zamanını özlemle ve heyecanla beklerdim cocukluğumda.

Şimdi ise hazan yaprakları kalbimin
sessiz türküsünde kulaklarımı tırma-
larcasına yankılanıyor,
solgun rengini kaybetmiş bahçemde.

Derme çatma yapılan kamelyanın
altında ellerim/ayaklarım ve hatta
bedenim üşüyene kadar güneşin
keyifsizliğine inat, ağaç kütüğünden
yapılmış oturmalıkta yalnızlığımı
dinlemek bana huzur veriyor artık.

Yıllar yılları kovalarken birde yüreğinin
kalabalığıyla tek başına kalınca yalnız-
lığın farkında olamamak her kese
nasip olmayan bir duyguyu yaşayıp
kendi hallerime bile şaşırmama neden
oluyor.

Demem o ki mutluluğu fazla uzaklarda
değil çok yakınımızda kendi içimizde
aramak gerektiği hususu belleğimi
okşuyor yani.

Aramak/aranmak hiç bitmeyecek
mutlu olmak için,
öyleyse uzaklara gidip yorulmaya
hiç niyetim yok.
Mutluluk hep içimde.

"O" hep yanımda ve düşüncemde
olduğu sürece ben benim.!

Ben mutluyum,
"O" nun’la yada
Ben’imle.!

Sevil Özdemir