-Ömür Dediğin-
...
Kuru yapraklar misali dökülüyor ömür dediğin,
bir yenisi, bir yenisi, bir yenisi ve hep yenisi.

Oysa yenisiyle yenilmedi mi bu ömür dediğin
Elini eteğini eskitmedi mi körpecik değilmiydin
Sek sek oynayarak kıvrılmadı mı sevdiğine dizin
Has bahçende kokladığın güller değilmiydi derin.

Erkenden kalkıp da yol almak değilmiydi suçun
Hoyratlarla düşüp kalkmalar mecbüriyetti kaderin
Sevmeleri ne zaman bulacağını meraktaydı sorun
Geç kalmalarına bile isyan edemez ki pişmanlığın.

Eh be hayat gittin gidiyorsun hala ne bu tamahın
Hazinende beklettiğin kıymetlin yüreğime yakın
Sen versen de vermesen de kalbimde hep sakin
Eyvallahımı bilmezmisin ki sabrın taşı timsalim.

Vurdum duymaz oldu bedenim taş gibi sağlam
Sanane bundan devamlı ağlasam, devamlı gülsem
Hoş gelmişse yalnızlığım, içerimden kalabalığım
Ömrü yakalamaksa bütün mesele o şimdi benim.

Sevil Özdemir