İNCİTME

İncitme Rabbinin nazlı kulunu
Gün gelir de bir gün pişman olursun
Gönüllerden geçen sevgi yolunu
Sakın terk eyleme mahcup olursun


Değer mi bir canı mahzun koymaya?
Dost, güzel kelamla kalbe girelim
Meydan vermeyelim hatır yıkmaya
Hapsolsun düşmanlık duvar örelim


İnsanlar çeşitse ne fark eder ki
Hepside Rabbinin kulu değil mi?
Herkes bir birini sevsin yeter ki
İşte bunun adı rahmet değil mi?


Çiçeklerin rengi farklı görünür
Arılar ayırmaz bala dururlar
Her bir görüş ayrı çiçek görünür
Ayırmazsa canlar kardeş olurlar


Rabbin hatırası kul diye geçer
İbrahim’e bile incitmez onu
Kötü söz kalır da iyilik geçer
İncinsen de sakın incitme onu


Gönül, dost gönlüne postu serelim
Kardeşlik ve dostluk otursun orda
Yürek yürek neşe huzur derelim
Her bir can kıymetli dursun orada


Faruk BAŞOĞLU


Hz. İbrahim misafirsiz oturmazmış sofraya hiç misafir gelmediği bir gün olmuş çıkmış yola birini bulabilir miyim diye bakmış 70-80 yaşlarında bir adam “baba gel yemek yiyelim” demiş. Sofraya oturmuşlar tam yerken ihtiyarın besmele çekmediğini fark etmiş İbrahim peygamber “baba besmele çekmedin Allah’ın adıyla niye başlamadın” deyince adam “evlat ben mecusiyim” diyor. Hz. İbrahim üzülmüş “kusura bakmayın bu yemeği sizinle paylaşamam biz hanif dindeniz” diyerek adamı nazikçe yolcu etmiş. Allah o zaman Cebrail aleyhisselamı gönderip Hz. İbrahim’e diyor ki; “Ne yaptın sen o Benim kulum onu Ben yarattım Bana inanmadığını bile bile 80 yıldır ona rızık verdim ekmek verdim aş verdim sağlık verdim sıhhat verdim evlat verdim torun verdim ama sen bir lokma ekmeği çok gördün” diyor. Allah öyle diyince koşmuş ihtiyarın peşinden onu arayıp bulmuş. “Baba durum böyle böyle…” demiş. İhtiyar şaşırmış; “evlat o nasıl bir dindir ki; Allah benim gibi bir ihtiyar yüzünden peygamberini azarlıyor, ikaz ediyor. Ne güzel bir dindir. Nasıl girilir sizin dininize diyip” oracıkta müslüman olmuş…