Sen; evet sen,
Bir başkası değil tam da sen,
Sözüm sana,
Sorum sana,
Hayal olsa da, yapmacık dursa da
Bir an, evet evet bir an;
Kendini Gazze enkazına koysana.

Ekmek yok, su yok, can güvenliğin hiç yok.
Nice sevdiklerinle birlikte evin de göçmüş ve sen yine namlunun ucundasın,
Gökyüzünden yağan ölüm
kurutur bir bir çocuk çiçeklerini
Uçan kuşlardan başka seni duyan olmaz, gören olmaz
Ama özgür dünyada yaşamaya devam eder barış,
Dünya; aldatabildiği kadar hümanist,
Sokaklarda bağırabildiğince feminist,
Birleşmiş milletler, milletleri korur!
190 ülkede güçlü bir varlığı olan unicef ise çocukları korur!
Ama niyeyse ne Gazze tükenirken görülür ne de Gazzenin çocukları.

Peki sen ne zaman duyacaksın bir milletin tükeniş çığlıklarını,
Ne zaman düşüneceksin kardeşinin derdiyle dertlenmeyi,
Ve ne zaman korkacaksın ilgisiz kalkmanın vebalinden,
Ne zaman hep başkalarından bir şeyler yapmasını beklemek yerine ben ne yapabilirim diye kendine soracaksın ?

Sen hiç açlıktan düştün mü?
Sevdiklerini kaybedip her ölenle çöktün mü?
Senin için bunlar hayallerin kıyısı
Ama Gazzede bunlar hayatın tam da ortası.
Sen orucunu tutarken beklersin ya akşam ezanını,
Beklerken sabrın bile halsiz kalır ya
Dakikalar top atar atmaz, gömülürsün sofraya,
Ama Gazzede akşam ezanı okunmaz ve oruçlar açılmaz.

Sonrasında ah… sonrasında,
Haberlerde duyarsın açlıktan ölenleri.
Geçecek geçecek bu günler de geçecek,
Tok kalanla aç ölen
Herkes bir gün göçecek
İmtihandır yaşanan ve kaybeder aldanan,
Öyleyse bir şeyler yap
Doğru işle kurtulur, sondan önce davranan.
Neyim var deme; olanını böl paylaş,
Arka ol kardeşine, can vermeden bir ulaş.
Kim ne yapmazsa yapmasın,
Sen hele bir nefes ol,
Zalime demir yumruk,
Mazlumaysa umut ol.

Ya ölürsün ya olur,
Bilmiyorum başka yol.
Ya şerefli müslüman,
ya zillette yitik can,
ya zillette yitik can.