HEMŞERİM,
Nasıl da belli kahır yüklü dağların, mor sümbüllü bağların, salkım saçak ağan Akbulutların yaylasından geldiğin… Rastık değmemiş “Hilal gaşlı” yar-ı tasvirin… El insaf hemşerim; bize ne hece bırakmışsın ne de söz, alıp gitmişsin hepsini bir, bir… Yaylamın insanı yorgundur, heybenin bir gözünde keder diğer gözünde hasretlik vardır. Ancak iş sevgili tanımına gelince, hemşerimin kaleminde olduğu gibi gergef misali işlenir. “Aşıka Bağdat” sorulmazmış amma ben hemşerime soruyorum: Karaca oğlundanmı, Emrahdanmı, Dadaloğlundanmı el aldın, ne zaman uğradın pirim Yunus Emre dergahına, kapında dolaşır olmuş seher yeli, ağaçlarında eksik olmazmış allı turna…
Nasıl kurdun bu ahbaplıkları böyle..? Anladım gibi geliyor: yüreğin sevgiden yana yol geçen hanı olmuş da, haberimiz geç olmuş.
Yoksa nasıl dökülür o sözler
“Mavzere kurşun sürmek” gönüle gönülden kızmak hatta vurmak…
Hadi ne diyeyim başka hemşerim, daha yazsam destan olur.
Söyleyene değil de,
Söyletene bak, deyip
Noktalayayım.
Yürek demezse, el yazmaz ki,
Her ikisine de sağlık.
Yeni yılın hayırlı, uğurlu olsun.

Ah Anadolu'm ah. Öksüzüm garibim Anadolu'm. Şivesi bile bir başkadır...

Can gardaşım kalemine kelamına sağlık.

Her daim tebrik, selam ve duamla Baran ailesine.

Çok sevmek insanı yorar, insanı kahreder hocam.
Yüreğine gönlüne sağlık. Nimet hanımında sesine nefesine sağlık.
Saygılarımla..