Yıllar sararsa da
Bazen solan mevsimleri saymaz artık insan
Yürürken ne yaprakların sayısı umurunda
Ne döşeme taşlarının üzerinde zıplayan
Hayalindeki seksek çizgiler arasında
Çocukluk günlerinin sayısı


Sadece ezilen günlerin hışırtı seslerini duyar
Yavaş yavaş ilerleyen adımlarının altında
Sonbaharının yaya yolunda



Bazen hissetmez insan
Sıcaklığın vücuduna dokunuşunu
Nefesindeki hala var olan güneşin kokusunu

Unutur koca ağaçların köklerindeki
Uzama heveslerini soğukta

Unutur Kurumuş dallardaki tomurcukların
Güvercinin umudunu rüyasında beslediğini kışta

Hayal etmez bazen
Yeşerecek yaprakları gelecek baharda



Bazen keder bürür güneşin rengini
Kuru bir mevsim sarartıp soldurur
Tebeşirin çizdiği hayatta
Yeşil yaprakların neşesini



Bazen hayal etmek gerek
Döşeme taşlarında karelerin bitmemesini

Hiç duymamak gerek bazen
Ayak altında ezilen
Sonbahar yapraklarının hışırtı seslerini


Çocukluk taşını sekerek itmek gerek
Gelecek günlerin son karesine dek






Muhammed Ahmedizade