az önce çocukluğumdan arta kalan son bir damla gülümseyişi de katıksızca içtim...






tetikçisi oldum
uyumadan biten masalların ve bu masallardan firar eden tüm kahramanların




ağaran saçlarımdan tel tel döküldü sabrımın son selameti
her bir yere saçılan tespih tanelerimdi parmak uçlarımdaki telaş
ve çizemeden mürekkebi dağılan ömrümdü yüzümdeki siluetin




kadermiş dedikçe sevişti acılarımız
acılarımız seviştikçe gebe kaldık yarınlarımıza
yarındık ama bir o kadarda yarımdık hiç başlamamış lığımıza




tenime değen her yaban ateşinde
bir dumanlı dağ daha çektim içime



bana ağaç demeyin bir zamanlar bende köktüm
bende göktüm bir zamanlar bana bulutta demeyin




ben
gözyaşlarıma adını öğreten yağmuru affedemedim
affedemedim ciğerlerimi yakan kokuna müptela nefesimi




say ki şimdi
çekiştireceğim güneşi eteklerinden
ve içimde buz tutmuş ne kadar ölüm varsa süreceğim sarı saçlarına



say ki
susuzluğumdaki bütün nehirlere yön vereceğim
belki tutarsa diye sen ekip biz biçeceğim topraklarımın koynunda
ve sırf solmasınlar diye gökkuşağındaki tüm renklere süreceğim gözlerini




saymadın
sayamadın değil mi



bende sayamamıştım zaten

sensiz doğan her yeni güne ne kadar zehir ekip
sensiz solan her geceme de ne kadar ölüm biçtiğimi…










ilhanaşıcıaralıkikibinonbeş