Ne çok canlar yanmış kor ateşlerde,
Kavrulmuş bedenleri düştükçe sevdaya,
Günden güne eritmiş için yağlarını,
Aşk acısı çektikçe, inletmiş dağlarını
Yinede vazgeçmemiş,sevda uğruna.


Gönül sadece divane imiş yanında,
Derdini yüklendikçe ömrünü yemiş,
Sabır taşı olsa çatlarmış,
Her cefasına kol kanat gerdikçe,
Israrla elçiliğini yapmış, sevda uğruna.


Kalbin tek hatası çok sevmekmiş,
Taşıyamayacağı yükü üstlenip,
Paramparça dağıldıkça solunda,
Eziyette olsa yüklenip,
Durana kadar savaşmış, sevda uğruna.


Bir defa ateş düştüyse yüreğe,
Söndürmek mümkün değil,
Harlandıkça harlanır alevlerle,
Koru közlenmez yandıkça yanar,
Ecel terleri boşanır, sevda uğruna.


Gözler körleşir ayak ucunu göremez,
Gönlüne istesede söz geçiremez,
Dizlerin bağını kontrol bile edemez,
Akıl başından giderde, zihninden silinmez,
Kör kütük sarhoştur, sevda uğruna.


Sonu ölümde olsa, ayrılmaz yamacından,
Kimler geldi geçti, bu yolun kıyısından,
Vücut deri kemik kalsa,dönemez amacından,
Canından olsa bile, razıymış kıyanından,
Kimse pişman ölmemiş, sevda uğruna.



Nesrin Önem Demir
16 12 2015