Bir Zamanlar,

Zamanın kendine has söylemleri vardı.

Yalın ve sessiz akan ırmak misali.

huzur bulurduk benliklerimizde.

Kimsede mecburiyet kavramının,

yerleşik düzende olmadığı,

ancak alçak gönüllülüğün tavan yaptığı,

hüznün bir arada yaşandığı yıllardı…

kapıların sonuna kadar açık, gizlenmenin olmadığı,

sevgilerin ve yokluğun utanmadan paylaşıldığı;

nasihatlerin bol, sadakatin sonsuz olduğu yıllardı…

Yoklukla büyütülen hınzırlardık.

Ekmek arası sevgiler, umutla savrulan çiçekler gibiydik…

Gündüzleri güneş, geceleri yıldızlar korurdu bizleri.

Korku nedir bilinmezdi.

Yağmurun gözyaşlarını tutamadığını,

masumca bizi ıslattığını hissederdik.

Pencereden bakıldığında;

yağan karın insanoğlunun kalbinin temizliğiyle birleştiği,

Ve asla kirlenmeyeceği hissi bizi mutlu ederdi…

Sonsuz yeşiller vardı yüreğimizin derinliklerinde.

Gökyüzüyle arkadaş, denizlerle sırdaştık…