Ağlarım
Duvarları yumruklarım
Kapılarda kırarım parmaklarımı çok çok
Camlara vururum kafamı
Dağıtır kırar dökerim etrafı
Saçlarımı keserim
Olmadı söverim
Küfrederim kendime
Küfrederim ced be ced kaybedişlerime
1 ay
3 ay
Bilemedin 8-10 ay
Unuturum ben de
Bir ölüden keser gibi umudu
Unuturum elbet


..... ........


Sen bahtı(ma)yâr bellediğim
Bir gurûb vakti
Gözlerimin çay sularına şâvk eyleyip
Süpürürken seni mevç mevç ötelere Şems
Soluma saplanan esmer sızım
Boynuma dârağacı vebâli
Aylardan Muharrem
Günlerden Kerb-i belâ
Yanımdayken bile sensiz bırakılan
Kavruk tenimden yürüdü damar damar kanım Ferat’a
Ki
33 mızrakla kazındın
Alnımın satırlarından
34 kılınçla koparıldın
Kemiklerime giydirilen etten mintanımdan
Ahh demedim
Ah etmedim
Adınla ıslattım dudaklarımı
Nefesini yutkundum hançer hançer
Yezidî bir biâta râm olmadan
Şehâdet kelâmı arifesinde
Bil ki
Bedenimi ayırdılarsa da
Koparıp aldılarsa da kafamdan
Bir Sen’i vermedim
Bir Sen’i çıkaramadılar aklımdan



Git artık
Başka yer(d)e es rûzgâr
Hasret kesikleri kazınıyor
Testere ağzı bıçaklarla bedenime
Avuçlarımla toplayıp
Kanımla yapıştırıyorum biribirine
Dağılan parçalarımı
Az dur
Dur hele rûzgâr
Rahvân rahvân Yâr kaçıyor genzime
Nefesimde o bildik divâne koku
O yanık gurbet tat
İki damak arası bir eylem
Bir dillik söylemle
Kendi içimde
Boğuluyorum
Anla



Şimdi
Ne gâma bula yüreğini
Ne ağıda
Ne yasa
Yanaşıver toprağıma bir hele
Usulca örtün üzerime
Gece olsun varsın
Gün el’e kalsın
Sus
Tek kelime etmeden
Soğutmadan bedenimi
Tenini tenime yas’la



BİR SENDE ŞÂİRMİŞİM MEĞER