Merhaba,
Ben vazgeçtiğin adam
Vazgeçemediğim kadınım
Bak yine ben
Yine klasik satırlarım, kanayan yüreğim
Kimsesiz yokluğun
Hangi dudakların tadına bakarken okursun bunları, bilmiyorum

Ama özledim seni
İki gece
Tam iki gece oldu sana yazmayalı
Sesini duymayalı ise
Seneler, asırlar

Gözlerini görmeyeli
Çok ölümler geçti
Çok şehirler

Bir ben kaldım
Ben, vazgeçtiğin adam!

Vazgeçemediğim kadın
En çok neyi özledim biliyor musun?
Çocukça kavgalarımızdan sonra
Daha dudaklarımı kıpırdatmadan
Canını ömrüme bırakırcasına sarılıp ’bende’ demeni

Gittiğin günü hiç özlemedim
Sevgilim ;
Kanayan bileklerimi sarmak kolay, kolay da
Ya yokluğunu? kimse kapatamaz
Varlığından başka

Şimdi ; sadece ben değil
İçtiğimiz çay
Dinlediğimiz şarkılar
Söz verdiğimiz mekanlar da sensiz
Vazgeçemediğim Kadınım ...
Hiç hoş karşılanmıyorum tek başıma
Sadece ben hiç bir anlam taşımıyorum yani
Adının yanında adım
Ömrümün yanında ömrüm
Parmaklarının arasında parmaklarım
Olmadığı sürece, çok mutsuzum

Dön!
Bu gece isminle sabahladığım
Son gece olsun ...