Kandırmaya müsait âlemin görüneni
Karşısında tav olan insan diye ünüm var
Allı güllü renklerle meşruya bürüneni
Haddimce yaşamaya çok şükür ki günüm var


Baktığım aynalara tutmasam bile taraf
Ak düşmüş saçlarıma usulen der ’el insaf’
Geçip giden gençlikten beden olurken muaf
Ardında anıları saklayacak yenim var


Bizzat azgın nefsimde ara sıra dizgini
Dağınık duygulardan toplamanın bezgini
Yorgun düşen gönülle içimdeki gezgini
Yolcu eden yüreğe dayanacak yanım var


Söz mühürlü dudağa özden sızıp durmakta
Bazen arşa yükselip bazen dibe vurmakta
Yaş kemale erse de dönüp akla sormakta
Derde derman arayan inatçı bir sanım var


Geçen çetin ömürde bu benimse eserim
İddia edemem ki nerde nasıldır yerim
Yanlızca sade kulum ne dervişim ne pirim
Üstelik de koynumda emanet bir canım var.


Nezahat YILDIZ KAYA