Bunca yıldır düşünseydin bu günü,
Bu işler öndüce binmiş be Ali’m.
Böyle miydi emmilerin düğünü,
Gördüm ki, uruba inmiş, be Alim.

Ben mi göremedim, gelen olmadı,
Salonun çeyreği bile dolmadı.
Dokuzdan sonraya kimse kalmadı,
Hatır, gönül saymak dün müş, be Ali’m.

Bilmem ki sen kime nettin, neyledin,
Feleğin sillesin, çocukken yedin.
Emmi, dayı dedin, buyur eyledin,
Dostane duygular sönmüş, be Ali’m.

Çaresi yok gönlündeki yarayın,
Seninde olsaydı hanın, sarayın.
Miktarını bilmeseydin parayın,
Devlet kuşu yanlış konmuş, be Ali’m.

Fakirlik suç değil, üzülme boşa,
Umulmadık işler geliyor başa.
Gönül koyma sakın emmi, gardaşa,
Onlar birer ele dönmüş, be Ali’m.

Sen üzülme boşa gitmedi emek,
Yer bulunmaz idi, verseydin yemek.
Mümtaz bilir, arkasızlık ne demek,
Bilki çok ciyerler yanmış, be Ali’m.

Mümtaz Lütfi Özsoy