İşte attı uzun çığlığını; yürüdü duman duman
Durulmaz bu şehirde, elveda dostlarım,
Hareket etti kara tren…
Bütün beklentilerimi size bıraktım dün gece, bir şiirin mısralarında,
Bir şiir dolusu umudunuz var,
Biraz da nasihat.
Nasıl bir şey olduğunu,
Nereden geleceğini sormayın bana,
Ben de bilmiyorum;
Ama, eminim görür görmez tanıyacaksınız onu…
Belki yakınlarda bir yerdedir, belki de çok uzaklarda,
Beklentileriniz ile başbaşa bırakıyorum.
Benim için gerçekleşmeyen,
Küçük, küçücük bir mucize size özel gerçekleşiverir belki…
Sabredin işte…
Ben hep yanlış kapıları çaldım,
Hep yanlış sevdalar yaşadım,
Siz benim gibi yapmayın...
Benim gibi, siz de umudunuzu yitirmeyin,
Kendinize iyi bakın…

Ben bekledim…
Zamanı gözlemledim aralıksız,
Yaşadığım her anda onu aradım…
Yolları gözlemledim adım adım, izleri varsa diye
Baktığım, gördüğüm tüm yüzlerde…

Neydi beklenen, kimdi gelmeyen?
Bir sevgili vardı düşümde,
Yakınlaşırsam kaçan bir sevgili…
Düş mü, gerçek mi bilemediğim;
Bir sevgili vardı, dokunamadığım…

Aynı şehrin aynı kaldırımlarında ayak izimiz vardı,
Biliyordum, hissediyordum,
Ama, bulamıyordum…

İlkbahar bakışlı bir sevgiliydi o…
Yeşerecek,
Çiçek çiçek renklenecek,
Saçlarından çiçek kokacak,
Hiç solmayacaktı…
Şiir gibiydi,
Türkü gibiydi,
Belki de efsanevi bir öykü gibiydi…
Yüreğine düşmeye gör,
Sevgisi leyla’dan yüce bir sevgiliydi…
Aramaktan usandığım bir mahzun gülüştü,
Öpemediğim dudaklarında…
*
Bir bahar daha bitmekte
Ve ben gitmekteyim kara trenimle…
…/…