DEPREM

Bir deprem sonrası
Dumanı tüten “Yokluğun’un”
İzlerini taşır yüreğim

Göçük altından uzanan ellerim
Bir bebek iniltisine kesilmiş yürekle dualar eder
-Tanrım durdur bu artçı “zelzeleleri”

Yüreğimin en derin yerinde homurtular
Ardı ardına gelen sarsıntılarla
Yayılır havaya kesif bir aşk yanığının kokusu
Sızlar burnumun tavan arası

Bir bilsen üstümde ne yığınlar var
Öbek, öbek sana dair hasletler

Bilemedim
Bir meczup muyum
Ben
“Leyla’sına” Mecnun bir deli
Bekler ferfecir vaktini
Hadi gel

Sahi dışarıda
Sensizliği kaç geçiyor
Vuslata kaç var
Dipteki sarsıntılar kaç şiddetinde
Köpek uluması gibi vurur yüreğimi
Hangi “enlem,” hangi “boylam da” kesilir nefesim

T’sunami yaklaşmadan
Yüreğim “sığ bir kalbe” düşmeden
Durdur “Şimal yıldızını”
Kayıp ta gitmesin avuçlarından

Ya An/ karada olsaydı bu deprem
Hangi göçük altında arayacaktın
Parçalanan yüreğimi “dirhem, dirhem”

Yıkılmaz mıydı Bestekâr
Yanmaz mıydı bir Ulus
Taarruz etmez miydi yüreğime aşk yağmacıları
Hadi gel de beni kurtar

Göçük altında bir yumak gibi
Boğazıma düğümlenen sevgi tümceleri
Alev, alev yakmakta genizimi
Sönmekte dudağımda tebessümler
Yerini bıraktı sensiz titremelere

Geceler bitti
Fecr sabaha gebe

Avazım çığlıklara çıkar

Uzat ellerini
Ve kurtar beni.

Efkan ÖTGÜN