1
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
1573
Okunma
Yine başım duman, elimde kalem;
Çiziyorum ruhumun sır perdesini.
Bu tabloya hâkim bir renkse: elem.
Hüzne boyuyorum can kafesimi.
Ruhumdan elini çek vefasız yar!
Gölgeni odamdan al da uzaklaş!
Senin bulunduğun her köhne diyar,
Zehirle kaynamış bela renkli aş!
Umut: ‘En büyüğü kötülüklerin;
İşkenceyi uzatır hep yavaş yavaş.’
Eğer bir kulağı varsa bu yerin,
Bilsin ki ruhumda bitmiyor savaş.
Hayır, dokunmayın bela ülkeme;
Ben orda bir tuhaf garip çilekeş…
Bilmiyorum n’oldu ıssız gölgeme?
Taze bir umutla solarken güneş,
Gece şiirleri denilir elbet;
Uykusuz sabahın ürünlerine…
Cezam kesinleşti dostlar : ‘Müebbet’
Kalbim parçalandı kalem yerine.
Cevap Yaz