Eğilip öpüyorum alnından
gözlerinde uyuyan nazlı bir sabahı
dudağımı yakıyor o gül ateşin incecik
bir defne dalında uzuyor kirpiklerin
yüzünün aydınlığına ak güvercinler konuyor
utanıyor saksılarda çiçekler
bir dal kırılıyor körpecik
saatler akıp gidiyor
bir ceylan iniyor sızının kıyılarına
asi Yürekli sevdiğim


bütün ırmakların suyu çekiliyor
ölüm kesiyor yolları gencecik
okşuyorum incitmeden
yanağından süzülen damlacıkları
utangaç bir mavi düşüyor gözlerinin içine
boynunu büküyor yaşam
yüreği parçalanıyor bakışı güvercin bu kızın
asi yürekli sevdiğim


bütün aynaları kırılıyor sevincin
hafiften bir rüzgar esiyor
apansız ağıtlar düşüyor sesime
korkunç ateşlere düşüyorum, uçurumlara
alevden tomurcuklar patlıyor usumun gergefinde
beyaz kefenlere sarılmış bir kar çölünde
elimde çırılçıplak kalıyor yüreğim
asi yürekli sevdiğim



şimdi bir kıtada çocuklar güneşi öpüyor
analar ağıt yakıyor bir başka kıta da
yüzümde çiçekleri solmuş bir bahçenin hüznü
dalıp dalıp uzaklara gidiyorum
ve diyorum ki,


yaşamak ancak bu kadar haklı olabilir
ancak bu kadar güzel ey asi yürekli sevdiğim
çirkin bir yaşamın kervanında kırılsa da papatyalar
sen ki, bırakıp bir baharda nazlı özlemlerini
uçup gittin nazlı bir kuş gibi
bir sonsuz maviyi çizip yüreğime
zaman acısını işlerken hayatın
asi yüreklim


müzeyyen yavuz