Susmaya yeltendi dilim,kulaklarım duymaya,
Acıya yeltendi ruhum.
O kadar kaybettim seni,ne kadar yeltendimse bulmaya.
Şimdi bir şiir gibi okşuyorsun sesimi,
Okunmaya yeltenen bir şiir gibi.
Göz kapaklarımdan düşüverecek ömrüm,eğer okursam.
Kalbim şiddetli bir kriz geçirecek sanki,
Yığılıverecek kalemim yazmaya kalksam.
Uzaksın bana,
Kelimelerim de anlamlarından o kadar uzak.
Bir başka coğrafyada,
Aynı havayı soluyorum senle,
Aynı bardaktan içiyorum suyumu,
Aynı yollardan yürüyorum.
Aynı yağmurda ıslanıyorum saçlarınla.
Ne kadar ayrı dünyalardansak,o kadar aynı şeylerden ürperiyorum.
Saatimi,ne zaman dokunduysan tenime
O zamanda durduruyorum.
Şarkılardan senin dinlediklerini dinliyorum.
Sözlerimi bile senin söylediklerinden seçiyorum.
Bazen yerli yersiz kendimden geçiyorum.
Sarhoş oluyorum denli densiz.
Ve acılar çekiyorum senli sensiz.
Ama en çok da sensiz.
Kahraman YILMAZ/02.11.2015/Çorum