İçimde öyle büyük bir hasret
Öyle büyük bir yangın var ki öznesiz cümlelere sığmayan...
İçim öyle acıyor öyle acıyor ki
Yokluğun kocaman bir vadi olur yüreğimde
Sevda yollarında seni ararken kaybolurum
Nefes alamam sensiz
Yaşamak mı? Ne anlamı var ki?
Yokluğun dipsiz karanlık kuyu
Bense Yusuf misali bekliyorum çaresiz

Bilmem farkında mısın? An be an uzaklaşıyorsun
Sevgin bitmiş, umutlar yok olmuş
Ben hep oradayım, sensizliğin başladığı yerdeyim
Zifiri karanlıkta yok olur çakmak çakmak olan gözlerin
Git gide sen de kayboluyorsun yüreğimde…

Yüreğim bir anlam veremiyor
Umursuz tavırlarınla
Hoşça kal bile demeden
Sebepsiz yere ortadan kayboluşuna.
Yüreğin nereden bilecek benim ne hissettiğimi
Habersizce gidişini kimselere soramıyorum
Hasret rüzgârları esiyor içimde deli deli
Özlemlerime söz geçiremiyorum
Sağanak olup yağıyor yüreğime
Dilim lal, dudaklarım mühürlü konuşamıyorum

Yalpalayarak bir sağa bir sola
Sensiz karanlık sokakları arşınlıyorum
Fırtına öncesi sessizlik gibi durgunum
Ağaçların dallarını birbirine sürten
Rüzgârın hışırtısını dinliyor
Yaprakların başıboş sokaklarda
Oradan oraya savruluşunu izliyorum…

Bir zamanlar ten kokunu getiren
Rüzgârın sesini hiç duymasam
Aklıma maziyi getirmese
Sanki o şarkıyı dinliyor gibi
Hep mutlu olsam!

Üzerimde hüznün dayanılmaz ağırlığı var
Rüzgâr onları da alıp götürse uzaklara
Kuş gibi hafiflesem
Yüreğim aşk acısıyla çarpmasa…

Her şey hayal ve yalanmış!
Umutlarımı aldın yok ettin tek tek
Mutluluk sevdamı da alıp kırlangıçlar gibi
Göç etti gönül tarlamdan çok uzaklara gitti
Döner mi bilinmez!

Ben çok yorgunum
Kafam
Bedenim
Ruhum
Yüreğim
Dönüşünü beklemeyecek kadar yorgun
Ömrüm vefa eder mi bilmem
Eğer bir gün dönerse
Nasihatimdir
Yürekten riyasız sevenlere
Mutluluğum miras kalsın…

/Son aşkımsın demiştim, sonum oldun. Ağlasan sızlasan ne fayda dönüşüm yok bundan sonra sana…/

Mustafa KARAAHMETOĞLU
26.11.2015