O GİTTİ

O ki,
ölü bir bülbülün şakıması
bir gülün ıtrı
çelikten zincirlerle bağlı
sadakatle boyun eğdiğimdi

üstümde bulduğu
bir kadına ait saç teli
keskin bir bıçak gibi
şah damarını kesti

gökten kudret helvası
ve bıldırcın yağmadı diye
böylesi bir aşkta inkara düştü

kirli bir balçıktan yaratılmış olduğumu
yüreğime üflenen aşkla hayat bulduğumu
biatkâr havariler gibi
önünde diz çöküp secde ettiğimi unuttu

geceler boyu
manastırlara kapanan sensizliğim
sana dualar etti
titrerken mum alevleri karanlığın gözlerinde
ecel teri gibi yokluğu damıttı

yalnızlığın senfonisi
yankılanırken manastırın taş duvarlarında
iç geçiren yalnızlığımın naaşı
ağıtlarla taşındı “yağmur yüklü bulutlar üstüne”
ve karanlık çöktü

utanarak baş eğdi sorgu melekleri
bulutlar kara’ya boyanarak ağladı
ve o gitti

yeminler olsun ki
ben uymadım şeytana
sinsice “ruhumu ele geçirmişti”
yalnızlığa içtiğim bir sigara dumanıyla
içime girmişti

andolsun ki almadım koynuma
yalnızlıktan başka bir kadını

kabahatim neyse çekerim
sabrım dağlar gibidir benim

Allah şahidimdir aldatmadım ben seni
ya geri dön
yada yüreğinden sürgün et beni

ölüm ne kadar güzeldir bilirim
yaşarken ölümler ölüm değil

nihayet şahitlik etmedi yalnızlığıma
ve sorgu bitti
o gitti
ben öldüm


Efkan ÖTGÜN