gözlerim dolmuştu sanırım o akşam
kırık dökük bir kaldırım taşında
kısacık hayatımı düşünmüştüm yok oluşlar
yıkımlar talanlar ve vurgunlar yemiş ömrümü düşünmüş
gözyaşlarına boğulmuştum o akşam
kaldırıma düşen gözyaşlarım yıkamıştı ufak bi kağıdı
mürekkebi dağılmadan son kelimeyi okuyabilmiştim
DAYAN ....
hayat bana herşeye rağmen dayan demişti
neden di dayanmak
tekrar yıkılmak kül olmak
parçalanmak mahvolmak içindi belki de
DAYAN ...
üçbeş kuruşlukların gözünde bir bit kadar olmak içindi
DAYAN ..
.kırılmış kumbaramdaki son kuruşla çukulata almaktı belki
belkide son takatimle boğaz manzarasına karşı oturmaktı
DAYAN ...
nedendi çamurun içinde bata çıka yürümek taşa takılınca üstünü silkelemek miydi
DAYAN ..
yoksa herşeyi boşverip sonsuz uykuya dalmak mıydı
DAYAN ..... NEYE DAYANMAKTI HERŞEYİN YOK OLUŞUNDA GÖZÜMÜ KIRPMADAN İZLEMEKTİ SANIRIM....
DAYAN DAYAN DAYAN....