dolaşmak ne zamana kadar esrarlı labirentler içinde
ne zamana kadar aşmak dağları eritmek dağların karlarını
dinlemek yolların vefasızlığını ve inlemek yollarda

uzadıkça uzuyor mesafeler
umacı resimleri artık korkutmuyor çocukları
çocuklar korkmuyor devlerden
devlerse korkudan inmiyor kaf dağından
kurudu kanımın kaynağı/akan kan değil damarlarımdan

sallanan titrek bir el saklanan nemli gözler
bükülen boyun/hoşça kal

soluk yüzlü geceler kanlı bir hançer mi ruhuma saplanan
sabah hala geceyle mi savaşıyor
bu kan benim mi yoksa
ya hançeri tutan el/ kim kanımın katili

biraz su bul zemzem olsun/yıka kirini kanımın
kimse bilmesin öldüğümü
kanlı gömleğimi/göster Yakup’a/ o anlar beni

aynalarda dahi görünmeyen
şeffaflaşan buharlaşan uzaklaşan
bulutların ardına saklanıp yağmurlarla inmeyen
alıp insandan merhametin kalbini asumana kaçan insanlık gibi
kimse bilmesin/ gittiğimi
artık sen durma bunların üstünde
düşünmeye gelmez bu işler
aklını kaçırır insan karabasanlar basar gecelerini

gözlerinden uyku süzülür gözlerinde uyku tüter
sen uykuya hasret ben sana
hayallerimse rüyalarımdan beter
bakma yüzüme/kaldırma kafanı
ve sakın gelme üstüme orda kal