boşluklar seni de kaybediyorlar mı?
peki ya gökyüzü
sen yalnızken de alabildiğine büyük mü?
küçücük bir nokta kadar bile yer işgal edemediğin oluyor mu hayatında
ve tek oyuncu sen iken...

yağmurlar ıslatamıyorlardı yazılmayan cümleleri
yazılmayanlar
yazılamadıkları kadar batıyorlardı boğazına
ellerin titredikçe
korkuyordun duyulmasından iç sesinin

apaydınlık bir sabahtan sana vaad olunan
yine anılar oluyordu
geçmişle yaşayıp
gelecek hayal ediyordun yaşamadan bugünlerini
ve yarınlar hiç bitmediği üzere
hiç gelmiyorlardı...

sen sevgili
sessizliğinle bir ölümünü daha peydahlarken yarınların
yine de ben suçlusuydum yaşayamadığım bugünün


kelimeler seni de kaybediyorlar mı?

yaşanmayan her hikaye bizim adımızla başlıyor
kitaplar gökyüzü oluyor bazen
ve yalnızlığımı daha çok anımsatıyorlar biterlerken

bazen
hayallerimle kumdan şehirler kurup keşfe gidiyorum
esir aldığım tek şey yine anılar
anılar içinde boşluğu da taşıyor bazen
ve kayboluyorsun

hayat sana da yabancılaşıyor mu?
ölümlü olduğunu düşünebiliyor musun gerçekten?
bir gün hiç bilmediğin bir tarihte celladınla karşılaşacağını düşledin mi hiç?

aşk güvem gözlü bir cellad bazen

uzun şiirlerle
yaşanamayan kısacık bir hikaye anlattın mı sen hiç bir ömür?

savrulan her nefret aşkı barındırıyorsa
gelip öpsün cümlelerimden
belki de dönüşürüz bir kurbağadan mutlu bir masala...