Güzel bir sonbahar günü;
Her şey güzel ama;
Yoksun sen.
Geçen gün gördüm seni;
Dilim düğümlendi konuşamadım;
Seslenemedim sana.
Hiç bir şey kaybetmemişsin;
Neşen;
Gülümsemen kaybolmamış.
Çok istedim seninle konuşmak;
Yapamadım;
Beceremedim;
Cesaret edemedim daha doğrusu.
Evin her bir köşesinde sesin yankılanıyor ama;
Yoksun sen.
Keşke tarif edebilseydim duyduğum özlemi;
Benim hatam;
Senin öfken.
Pişmanım çok pişmanım.
Düşünüyorum ama;
Bulamıyorum seni geri getirmeyi.
Geceler uykusuz;
Günler ise yorgun geçiyor;
Neler yaşanmış?
Neler paylaşmışız?
Birlikte atlatmışız her şeyi.
Bunların önemi kaldı mı?
Deyişini duyar gibiyim.
Neredesin?
Ne yapıyorsun?
Yüreğinin bir köşesinde olduğumu biliyorum.
Sensiz bir dünya mı?
Bana göre hiç değil.
Ne haldesin?
Üzgün ve yorgun;
Bir ifade var yüzümde.
Kelimeler yeterli değil;
Anlatacaklarım;
Anlatmak istediklerim karşısında.
Seni sevdiğimi bilmen yeterli benim için.
Senden ayrı bile olsam;
Değişmeyen tek gerçeğim sensin.
Kıyamam gözyaşlarına.
Sana karşı yaptıklarımdan sonra;
Elim gitmiyor telefona.
Mutluluk sözcüğü çok uzaklara gitti.
Karanlık kapladı her yeri;
Gel de ışığım ol;
Gel de uzaklara giden mutluluk geri dönsün.
Üzülüyorum;
Kızıyorum kendi halime.
Ben kendim hak ettim;
Böyle olmasını;
Sonumu hiç düşünmeden.
Neredeysen gel artık.
Yüreğimde sönmek bilmeyen bir ateş;
Gözümde yaşlar.
Kapına güller bıraktım;
Al onları içeri.
Gülen yüzün solmasın.
Her an sen varsın.
Yürüyorum;
Gecenin sessizliğine karışarak.
Nereye gidiyorum ben?
Vazgeçemediğim;
Değişemediğim sen;
Mahkum olduğum sen ama;
Yoksun sen.


AYKUT UYSAL