Günler geçiyor
Solgun bütün renkler
Günler, geceler yapraklar sarardı
Vakit son/bahar
Yıldızlar yol alıyor
Göklerin yücelerinde sitemli
Başka bir hayat fışkırıyor her gün
Birbirinin benzeri
Yıllar geçiyor
Yollar uzayıp kısalıyor
Gözlerin gözlerinden firar ediyor
Kimi zaman gözlerine dalıyor
Kırmızı bir umut
Kıdemli bir yalnızlık var
Göklerin derinliklerinde
Yasak bir şehir gözlerin
Maviler sürgün
Yeryüzünde kendi bildiğince
Uyunan kasım patları
Bizi uyuttular ya ayakta
Uyumadı dostluktan dönenler
Bir umut boyu mutluluk
Lisanın tekamül etmediği
Bir dil sus kuyruklarında
Dilediğin kadar payına düşen özgürlük
Ekmek kuyruğu kadar mutluluklar var
Dostluk kuyruklarında
Her sabah kapında
Kimsesizlik sessiz bir sevgi ve sevgisizlik
Güneşinin yüzüne hasret bu yüzyılda
Kış günü yeşil yaprağa
Beni benim kadar anlayan
Bir tango da ayak ayağa çelme takan sevgili
İntihar gecesinde
İhtiyar çınar ağacı
Parmak uçlarına vurduğun prangalar
Demli çay kadar yüreğime oturdu
Nice sönen ocakların üstünde
Kayan yıldızların mutlu çığlıkların ağıdı
Ölü balıklar ve ölü insanlar unutuldu
Ağlayan deniz kıyıları
Hani Veysel/de demişti.
" benim sadık yarim kara topraktır .."
İşte öylesine su misali,
Ömür gelip geçici..........................




Nurten Ak Aygen
03.10.2015