Oysa ben koskoca bir derya olmuşum.
Kopuklerimde sahipsiz şiirler.
İsimsiz bir denizim şimdilerde.
Varamayınca muştularım,
İçime çekilmişim hep.
Oturup ağlamışım içimin balıklarıyla.
Gözyaşlarıyla kabarmış sularım.
Ay, bahanem olmuş med cezirlere.
Kıyılarıma vura vura hüzün,
Küflenmiş düşlerim.
Pembe hayaller batınca gövdeme,
Yosun tutmuş umutlarım.
Ağ atıldığından beri masum bakışlarıma,
Taş sektirilir olmuş üstümde.
Bazen dalgalarımla aşmışım haddimi.
Bazen ayaklarına kapanmışım defalarca.
Fakat senin için durmuşum.
Oysa ben koskoca bir mavin olmuşum hep.
Serin sularıma atarak,bırakarak hararetini,
Sogutarak sensizligimi,dondurarak yokluğunu.
Tutup kaldırmışım kalbini.
Hep belden yüksek tutmuşum seven yönlerimi.
Kıyıya vurmamış hiç bir nesnen.
Ve demir atmış içime yüreğin.
Sen karada işi olmayan tek vapurusun,
Bu masmavi deryanın.
Ve güvertenden sesleniyorsun hep.
Yüzme biliyor,üzme bilmiyor sesin.
Rüzgar, ıslıklıyor yelkenlerini.
Ve derinlerimde arıyorsun hazineni.
Martılar konuyor yelkenlerine,
Ve gövden ilerliyor içimi aça aça.
Çıkıyor hazinelerim guvertene bir bir.
Bu derya senin dolaş gönlünce. Sıçra dalgalarımda.
Yakamozlarla dans et,yunuslarla yarış.
Ama vurma karaya.
Bu deryanın kalbisin sen.
Gezdikce sularımda,
Yaşıyorum tüm zerrelerimle.
Ne zaman uzaklaşmayı düşünsen,
Ölü bir deniz oluyorum ben.
Oysa ben vapuruna aşık bir deryayım,
Ve demir atıyorsun kalbime.