Kimselere söylemeyeceğim ağaçların sırrını
Yaprakların rüzgarlara küstüğü mevsimleri anlatmayacağım
Boşlukta açan güllerin kokularını bıraktım karakol sabahlarına
Çığlıklardan sorumlu tutmadım siyahı
Demirlerden çalmadım kurşunların soğukluğunu
Göğün teriyle açığa çıkan beyazın yokluğunu
Yurtsuz bırakmadım kent kuyruklarında
Şafağına küskün nesneleri şiir diye taşımadım dizelerime
Unutamadım dizelerimde uyumadığım şiir dostlarımı
Ayaklarımla yürüyen ayaklardan kaçıyorum şimdi
Ölüm kadar yaşlı buluyorum sessizliği
Sözcüklerle kanayan bir dilin rengini fısıldıyorum geceye
Sarıda unutulan bir ışığın mutsuzluğunu bırakıyorum uçurumlara
Suya yazar gibi kırmızı da solan rengin adını unutuyorum
Küsmüyorum siyaha gece kardeşimdir hala
Koşmuyorum kokusu olmayan güllere
Her nesneye babadan kalma bir ad koymuyorum
Yenilmedim yenilmeyeceğim
Kırmızı da solan rengin adını vermeyeceğim