Yorgun Ölümlerin,
Yarım kalmışlığıyla
Bakma yüzüme!
İçimde hala direşiyor
Umuda büyüttüğüm
İçimin sensizliği ört pas eden yanları
Ne kadar uzak diyorum,
Ne kadar uzak mesafeler ikimizin göğüne,
Hilali var kılabilmek için…
Senin yıldızların gizlenmekte,
Puslu bahardan kalma
Bir bulut için
Tüm iklimler gibi,
Silinmekte göğümüzden…
Benim yıldızlarım ise sevgili,
Düşmekte göğümden...
Toplu bir intihar şimdi,
Gece vakitlerim.
Her sabah bin afakan,
Silkiyorum omuzlarımdan.
Gecenin çığlıkları birikiyor başucumda
Yastığım da, başını koyup
Uzun, uzun ağlamaların izleri...

Omzuma dokunacak bir el
Arıyorum ki böleyim
İçimdeki bu bin depremle
Yıkılmaz acıyı…
Sen böyle ölü bir ceset gibi dururken karşımda,
Kendimi nasıl çekip alabilirim
Yaşamak uğruna, başımı
Her gün duvarlarına,
Vurduğum, bu içimdeki,
Anlamsız “sen kafeslerinden”
Ne kadar küçüldü varlığım
Bir bilebilsen...

Her gün milyon tane sen
Gömmekten unuttum yaşamaların,
Çığırtkanlığını, sesimi, cismimi
Unuttum yar.
Varlığımı hiçe sayıp
Kendimi bir “sen” yaşamaya
Terk ettim!

Kendimi böylesine seni yaşamaya,
Mahkûm etmişken
Ne kaldı geriye yaşadığım
Senli günlerden
Gözlerim ve yüreğim bir cesedi
Andırıyorken…






’saçlarıma rüzgar değdi, tenin gibi tenin gibi’



Mehmed Asım