“Yavrum…
Seni nasıl toprağa vereceğim. Yavrum…”

Diye haykırışın kulaklarımda çınlıyor anne!
Ben istemedim ki
Başkentin göbeğinde
Kalleşçe aldılar beni senden
Daha tomurcuktum, açmayı bekliyordum
Kim bilir sana ne mektuplar yazacaktım
Ama hayat işte!
Başlamadan bitti Barış kavgam
Bu sana ilk ve son mektubum…

Canım Annem!
Göğsüne dayadığım başımı okşamanı unutmayacağım
O mutluluk güven veriyordu
Hani kahvaltıda içirdiğin süt…
Rengi, kokusu
Hani Beyaz Barışın simgesiydi
O kahvaltı sofralarını hayal edip
Özlemlerinde
Hasretlerinde
Yeniden doğacağım Anne…

Karanlık odamda düşünüyorum da anne!
Dokuz yaşındaydım
Ne istediler benden?
Büyüyüp adam olacağımdan m ı korktular?
Meğer hayat yormuş beni
Vatan
Bayrak
Namus
Barış dedim
Okuyup avukat olacaktım
Savaşa
Haksızlıklara bayrak açacaktım
Hani çocuklar ölmeyecekti
Barış’ın diğer adı ölüm mü?
Hayat bana neden sırt çevirdi Anne?


Mustafa KARAAHMETOĞLU
13.10.2015


Çocuklar ölmesin! Her nereden ne şekilde gelirse gelsin TERÖRE LANET OLSUN!