Ben bu âleme garip gelmedim
Yüreğimde Rahmanın verdiği merhametle geldim
O merhametle hep güldüm güldürdüm
Ağlayanı görünce ben ağladım onu güldürdüm
Ağlatmanın tutsaklığına kapılmadım hep güldürdüm
Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim

Kimi aka kara dedi ben ak dedim kara demedim
Dünyaya meyil edene dünyaya meyil ne hacet
Ahiret yurdu var dedim ona çalış dedim
Hakikat deryasında iman merhamet ile gezdim
Dosttan haber gelmeden ben yanına gittim
Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim

Kefenin bilirim olmaz ki yakası cebi
İman merhametle olursan vardır kocaman cebi
Kalemimde Rahmanın izni ile akar iman mürekkebi
Kulda olmalı Nur iman Kuran Sünnet ahlakı edebi
İnsan olmanın merhametli olmanın imandır mektebi
Darda kalan kulun sende vardır elbet bir talebi
Darda kalana varmak için arama sen sebebi
Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim

Sandım bildim iman merhamet varsa bu dünya değil boş
Haydi, merhametinle cümle canların yanına sen koş
Kul Mehmet’im merhametli imanlı olunca dünya ne hoş
Vuslat için dolaş âlemi merhamet iman ile coş
O zaman dert firak nedir sen unut iman ile koş
Bu yola girdinse bil son durak kara toprak
Bu âlemde sen dâhil hiçbir şey değil inan başıboş
Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim


Mehmet Aluç-Kul Mehmet