Seni “sana rağmen” sevmek var ya...
Ölümden zor be sevgili,,,
Seni “sana rağmen” sevmek varya...
Bir ateş, bir kor yüreğimde eyyy sevgili,,,

Gözlerine bakarken “iki büklüm” olurdu dilim,,,
Bakışlarına yakalandığımda “erirdi benim tükenmek nedir bilmeyen cümlelerim,,,
Bir sesim titrerdi, birde yaralı yüreğim karşında,,,
Ve ben sensiz artık;
“Güneş görmüş kartopu” gibiyim be sevgili,,,
Seni “sana rağmen” sevmek...
Hem ’sevmenin kitabını’ baştan yazmaya kalkmaktı,
Hem de bir yandan
Kendime “mezar kazmak” gibi bir şeydi...
Sen soruyordun “Ben seviyordum”
Sen sorguluyordun “Ben yine seviyordum”
Sen itiyorsun“Ben geliyordum”
Sen gülüyordun “Ben bitiyordum.”
Aldanma nefes aldığıma be vefasız
Bir kez gör be Göremiyor musun artık can çekişiyorum ’ölüyorum..!!

Başımı yastığa koyduğumda Gözlerimdeydin,,,
Kapatıyordum gözlerimi Sabaha kadar benimleydin,,,
Uyandığımda sen vardın,,
Bakışlarımın ilk değdiği yerde
Ve yüzün;
Doğan güneşle aramda perde,,,
Seni çekiyordum “nefes” diye ciğerlerime
Ve ellerini düşlüyordum ellerimde
Sıcacık ve yavru kuş misali titrek
Ve öpüyordum avuçlarını
“NAZLI SEVDİĞİM” diyerek...

Seni “Sana rağmen” sevmek
Sensizlikten de zor! ..
Ama sensizlik, “ah şu sensizlik”
Ateşten bir kor...
Ne kadar yaksa da ateş
Küllerim;
“Sevmeye devam et” diyor...