Yabancı bir şehrin kabusu içinde korkunun ellerini tutuyorum
Attığım her adım ürkek güvercin misali uçmak için tetikte
Ayıp değil,
Endişeliyim,
Ürküyorum,
Ruhum muzdarip gördüklerinden



Bastığım toprağın rengi hakiden kızıla dönüyor
Kesif kan kokusu içinde uğultulu ağıtlar kesiyor yolumu
Paçama yapışıyor sahipsiz bir el, istemsiz kendi ellerime bakıyorum.
Acının ağır rengi yerleşiyor soluduğum havaya
Savunmasız, korunmasız her an ölecekmiş gibi azalıyor nefesim
Şehrin adını unutuyorum o an
Bu gün günlerden ne? diye hafızamı yokluyor, hatırlamıyorum.!




Şaşkınım...
Dizginlenemeyen yangının kıvılcımı sıçrıyor dört bir yana
Başımı kaldırıp baktığımda yüzlerce insan koşuyor arkamdan
Bağıra bağıra ağlamak,
Alabildiğine koşar adım kaçmak istiyorum
Adı cehennem olan bu filmin içinden.



Keşke hükmedecek gücüm olsa
Sesim kaybolmasa denizin dalga ıslığında
İçi boşaltılmış öğretileri yıkıp ,
Yeni bir dünya,
Paravansız sınırlar çizebilsem barış adına
Burnu dahi kanamasa oynarken düşen bir çocuğun
Eli yüzünde annelerin evhamını silebilsem gözlerinden



Anlıyorum ki
Kimsesizliğimiz değil kimliğimiz örseleniyor her köşe başında
Mavi bir karanlığın iz düşümü kelepçeliyor özgürlüğümüzü



Kayıtlara geçsin
Korkuyorum yaşamaktan
Ve
İyi değilim bu yarınsız dünyada
Sanırım hiç olmayacağım
Sizde olmayın.


Dilek USTA