Ben çocukken ne güzel günlerimiz vardı.
Unutamadığım ve asla unutamayacağım.
Dostluklar vardı mesela,
Yalansız riyasız.
Kardeşçe yaşamak vardı,beklentisiz,
Ve de çıkarsız..

Bugün,bir şehit haberi gelir mi diye
Analarımız korkuyla beklemez,
Gönül ferahlığı ile
Gün sayardı babalarımız..
Endişesiz yarınlarımız vardı.
Böylesi korkuları beslemezdi yüreklerimiz.
Belki yokluk yoksulluk vardı kimimiz de.
Ama mutluyduk inadına,huzurluyduk yinede.
Çünkü;hiç bir yokluk acıtmazdı içimizi.
Şu yaşadığımız acılar kadar.
Ne oldu insanlığımıza.?
Ne oldu benim güzel ülkeme.?
Almış başını gidiyor menfaatler çıkarlar.
İnsan kılığına girmiş dolaşıyor
Kan emen,gözü dönmüş canavarlar.
Ölen insanlığımız olmuş heyhat..
Haydi kılın cenaze namazını insanlığın.
Gömün toprağın en derinlerine.
Belki yeniden doğar ruhumuzda,insani duygular.!
Haydı haykıralım hep beraber çığlık çığlığa
Kardeşlik,barış,ve sevgi,diye diye.
Biz vazgeçmeyelim umutlarımızdan
Vazgeçmeyelim yinede..

Ben çocukken ne güzel günlerimiz vardı.
Akşam mutlu yatar sabah huzurla kalkardık.
İnsan kılığında canavarları tanımadık hiç.
Ama yoktu ki zaten
Çünkü insandık...


Gülseren Morkan
14/10/2015